Medytacja w buddyzmie

W wielu wymiarach buddyzm postrzegany jest jako system filozoficzny, który oparty jest przede wszystkim na postrzeganiu świata przez duchowość. W tym zakresie mowa zwłaszcza o buddyzmie w kontekście medytacji, jaka niewątpliwie jest jego najważniejszym aspektem. Co przez to rozumiemy? Na czym powinna opierać się właściwa forma medytowania? Co to takiego medytacja w praktyce? Jak się za to zabrać i jak często? Czy medytacja zawsze ma wydźwięk wyłącznie religijny i musi być ona formą wyrażania wierzeń?
W przypadku buddystów najważniejsze jest, aby dążyć do uzyskania stanu nirwany, a więc spokoju wiecznego, który bazuje na transformowaniu umysłu tak, aby się samodoskonalić. W tym wypadku nadrzędne jest zwłaszcza to, żeby medytować, bowiem jeśli medytacja jest wykonywana regularnie, na pewno okazuje się ona świetnym sposobem do wkroczenia na wspomnianą ścieżkę. Warto jednakże nie zapominać, że buddyzm opiera się przede wszystkim na poglądach filozoficznych Buddy, a więc raczej nie tyle kiedy medytujemy w wymiarze buddyjskim przybliżamy się do jakiegoś bóstwa, co po prostu oddajemy się błogiemu relaksowi i odprężeniu. Medytacja wiąże się zwłaszcza z dążeniem do tego, aby wyzbyć się jakichkolwiek wątpliwości, niepewności, stanów emocjonalnych targających jednostką i pozbywania się własnego ja. Budda uznaje, że medytacja to jeden z kluczowych, trzech ostatnich elementów wynikających z Ośmiorakiej Ścieżki.

W buddyzmie wyróżnia się dwa podstawowe typy medytacji, w tym medytację samatka oraz vipassana – spokoju i wglądu.
Autor artykułu: